Νωρίς το πρωί στάθηκε μπροστά από τη βιτρίνα χαζεύοντας τους χαρτοπαίκτες του Σεζάν (1894-1895). Παρέμεινε εκεί μέχρι τις δύο μετά τα μεσάνυχτα. Τον είχαν πιθανώς προβληματίσει οι σαρκώδεις λοβοί των αυτιών του κυρίου που κάπνιζε πίπα, καθώς και τα πυκνά καλοσχηματισμένα φρύδια του συμπαίκτη. Η ορθοστασία και η ακινησία δεν τον ενόχλησαν. Από τα λεπτά του χείλη, ελαφρώς ανοιγμένα προς τα πάνω, έσταξαν λίγες σταγόνες σάλιο ανακατεμένες με βροχή που έπεφτε καταρρακτωδώς ήδη από το μεσημέρι. Ήταν δύσκολο να δώσει σημασία στους ήχους από τους ανθρώπους γύρω του, ακόμη και στα λόγια του συλλέκτη που εντυπωσιασμένος τον είχε πλησιάσει, ρωτώντας για ποιο λόγο στέκεται τόσες ώρες ακίνητος μπροστά από τη γκαλερί με τα μάτια στυλωμένα στον πίνακα. Παρέμεινε κουφός στη διατύπωση της ερώτησης. Μόνο ο αποκρυφιστικός ήχος από τα τραπουλόχαρτα, όταν ευπειθώς αναφέρονται στην τσόχα, είχε ερεθίσει τον εγκεφαλικό του φλοιό, απομακρύνοντας τη συνείδηση από τη λειτουργία των υπόλοιπων αισθήσεων. Ο ακουστικός φλοιός που βρίσκεται στον κροταφικό λοβό είχε προς στιγμή προεκταθεί σε μια επιλεκτική λειτουργία περισσότερο μεταφυσική και λιγότερο επιστημονική. Οι ακουστικοί υποδοχείς μετέδιδαν υπερκόσμια σήματα για να παραχθεί μια συγκεκριμένη και αυστηρώς προσωποπαγής αίσθηση της ακοής που έγκειται στον αναπάντεχο στροβιλισμό των καρτών, όταν παρασύρονται στιγμιαία από τη ριπή του ανέμου ή από τη σφοδρή κίνηση του συμπαίκτη, όταν ξέρει να μπλοφάρει και να αποσπά τη νίκη, αιφνιδιάζοντας τον μέχρι πρότινος προπορευόμενο αντίπαλο.
Εν τω μεταξύ, η αίσθηση για το τι είναι καλό και τί κακό, ατόνησε. Ο συλλέκτης παρέμεινε στη γκαλερί πολύ χρόνο μετά από το προκαθορισμένο ωράριο λειτουργίας. Άπλωσε όλους τους Σεζάν στο πάτωμα με προσεκτικές κινήσεις. Τη στιλβωμένη επιφάνεια του λευκού μαρμάρου στόλιζαν πλέον οι αποχρώσεις από μια ιμπρεσιονιστική προσέγγιση της νεκρής φύσης, των τοπίων και των προσωπογραφιών. Μέσα από μια τελετουργία κινήσεων, προσπάθησε να καθοδηγήσει το βλέμμα του νυχτερινού παρατηρητή, ο οποίος παρέμενε ακίνητος μπροστά από τη βιτρίνα σε στάση προσοχής. Ο συλλέκτης άναψε τα φωτιστικά σώματα που είχε τοποθετήσει με ακρίβεια στις ράγες της οροφής για να εξασφαλίσει εκείνη τη φωτιστική εστίαση που ανταποκρινόταν περισσότερο στα επαναπαυμένα έργα. Η αίσθηση της ακοής υποχώρησε, αφήνοντας ελεύθερο το έδαφος στα οπτικά ερεθίσματα, από την ετοιμοπόλεμη θέση των οποίων προκλήθηκαν μεταβολές και ρήξεις σ’ έναν ολόκληρο ψυχισμό. Ο παρατηρητής κόλλησε το πρόσωπό του στη βιτρίνα, αφήνοντας το διακριτικό χνώτο της ανάσας στη γυάλινη επιφάνεια. Έτσι όπως στεκόταν όρθιος και ακίνητος ανάμεσα από τους χαρτοπαίκτες, οι οποίοι είχαν προσωρινά εγκαταλείψει το παιχνίδι για να συμπαρασταθούν στον θαυμαστή του δημιουργού τους, έμοιαζε κι αυτός με πίνακα, προκαλώντας ένα άρτιο αισθητικό αποτέλεσμα που αμέσως τράβηξε την προσοχή του συλλέκτη από την εσωτερική πλευρά της βιτρίνας. Όταν ο παρατηρητής αποφάσισε να αποχωρήσει με αργό βηματισμό προς άγνωστη κατεύθυνση, ο συλλέκτης συνοφρυώθηκε, αγκάλιασε τον εαυτό του και δάκρυσε από το αίσθημα ενοχής, επειδή δεν κατόρθωσε να αιχμαλωτίσει για περισσότερο χρόνο την ακίνητη στάση του σώματος απέναντι στους πίνακες. Τελικά, ο συλλέκτης αναφώνησε: «Do you understand? I have no more Cezannes! ».