«Κάθε λεπτό, περίπου 250 άνθρωποι γεννιούνται στον πλανήτη, και κάτι περισσότερο από 100 πεθαίνουν. Δε θυμάμαι που και πότε άκουσα πρώτη φορά αυτήν την πληροφορία – πρέπει να ήταν κάποια στιγμή στα σχολικά μου χρόνια.
Είναι πολλοί αυτοί που με θέλουν καθωσπρέπει. Να βηματίζω ανάμεσα σε διαδρόμους στητός, με τα καλά μου ρούχα στρωμένα σ’
Ο Σπυράκος, αδύνατος και γρήγορος, ο καλύτερος κολυμβητής μετά από μένα, κρατάει την ανάσα του πιο πολύ κάτω από το νερό, αλλά εγώ πάω πιο βαθιά, τόσο βαθιά που αλλάζει το χρώμα της επιφάνειας, γιατί γίνεται ταβάνι όσο εγώ κατεβαίνω να φέρω άμμο για να αποδείξω ότι έφτασα μέχρι κάτω.
Τα κεφάλια τους τα φυλάει στο συρτάρι σε ένα κουτάκι γαλάζιο. Χαρτονένιο. Είναι πάρα πολλά, άλλα γελάνε, άλλα έχουν θυμωμένα πρόσωπα. Άλλα είναι ξαφνιασμένα. Το κουτάκι το έχει από την βάφτιση του μικρού, του αρέσει να το κουνάει δίπλα στο αυτί του, τα κεφάλια από μέσα κροταλίζουν.
Ο ήλιος στρίβει πάνω στον ουρανό και πέφτει στη γη. Εκεί όπου πέφτει ο ήλιος όλα φωτίζονται, γίνονται εικόνες που βγαίνουν από το σκοτάδι και σε κατακτούν. Η δική μου κατάκτηση είναι εύκολη, έχει το σχήμα της νοσταλγίας.
Όσο κι αν προσπαθώ, δεν καταφέρνω να θυμηθώ τα γεγονότα εκείνης της μέρας με σαφήνεια. Αν είχα φάει σύκα ή γλυκό σταφύλι για πρωινό, αν είχα προχωρήσει στη μελέτη του πιάνου, αν καταπιάστηκα με το κέντημα.
«Κάθε λεπτό, περίπου 250 άνθρωποι γεννιούνται στον πλανήτη, και κάτι περισσότερο από 100 πεθαίνουν. Δε θυμάμαι που και πότε άκουσα πρώτη φορά αυτήν την πληροφορία – πρέπει να ήταν κάποια στιγμή στα σχολικά μου χρόνια.
Είναι πολλοί αυτοί που με θέλουν καθωσπρέπει. Να βηματίζω ανάμεσα σε διαδρόμους στητός, με τα καλά μου ρούχα στρωμένα σ’
Ο Σπυράκος, αδύνατος και γρήγορος, ο καλύτερος κολυμβητής μετά από μένα, κρατάει την ανάσα του πιο πολύ κάτω από το νερό, αλλά εγώ πάω πιο βαθιά, τόσο βαθιά που αλλάζει το χρώμα της επιφάνειας, γιατί γίνεται ταβάνι όσο εγώ κατεβαίνω να φέρω άμμο για να αποδείξω ότι έφτασα μέχρι κάτω.
Τα κεφάλια τους τα φυλάει στο συρτάρι σε ένα κουτάκι γαλάζιο. Χαρτονένιο. Είναι πάρα πολλά, άλλα γελάνε, άλλα έχουν θυμωμένα πρόσωπα. Άλλα είναι ξαφνιασμένα. Το κουτάκι το έχει από την βάφτιση του μικρού, του αρέσει να το κουνάει δίπλα στο αυτί του, τα κεφάλια από μέσα κροταλίζουν.
Ο ήλιος στρίβει πάνω στον ουρανό και πέφτει στη γη. Εκεί όπου πέφτει ο ήλιος όλα φωτίζονται, γίνονται εικόνες που βγαίνουν από το σκοτάδι και σε κατακτούν. Η δική μου κατάκτηση είναι εύκολη, έχει το σχήμα της νοσταλγίας.
Όσο κι αν προσπαθώ, δεν καταφέρνω να θυμηθώ τα γεγονότα εκείνης της μέρας με σαφήνεια. Αν είχα φάει σύκα ή γλυκό σταφύλι για πρωινό, αν είχα προχωρήσει στη μελέτη του πιάνου, αν καταπιάστηκα με το κέντημα.