Νωρίς το πρωί στάθηκε μπροστά από τη βιτρίνα χαζεύοντας τους χαρτοπαίκτες του Σεζάν (1894-1895). Παρέμεινε εκεί μέχρι τις δύο μετά τα μεσάνυχτα. Τον είχαν πιθανώς προβληματίσει οι σαρκώδεις λοβοί των αυτιών του κυρίου που κάπνιζε πίπα, καθώς και τα πυκνά καλοσχηματισμένα φρύδια του συμπαίκτη.

Είναι η πρώτη μου μέρα στο ΙΕΚ και προσπαθώ να μη δείχνω πολύ αυστηρός, ούτε πολύ φιλικός, κατά βάση προσπαθώ να περνάω απαρατήρητος, κάτι που είναι μια χαρά αν είσαι μαθητής, μόνο που εγώ είμαι τώρα ο δάσκαλος.

Γιατί κλαις; Για τον νεκρό. Ποιον νεκρό; Για τον πατέρα ενός φίλου μου. Πότε πέθανε; Πριν από λίγες ώρες, με προκάλεσε σε μονομαχία. Και; Τον πυροβόλησα. Το βενζινάδικο λίγο έξω από τους Λιαπάδες ήταν δικό του.

Πεθύμησα μια ανθρωπόπιτα, όπως παλιά. Μια παραδοσιακή, ροδοψημένη, παχιά, λιπαρή ανθρωπόπιτα. Βαρέθηκα πια κάθε μέρα την κινόα και την σκληρή ισότητα που ώρες ώρες από το πόσο στεγνή είναι, σου στέκεται στο λαιμό.

Δε γνωριστήκαμε εκείνο το βράδυ που εμείς καθίσαμε στο μπαρ στην Ομήρου, πάνω απ’ την Ακαδημίας, κι εσείς στο μπαρ στην Ομήρου, κάτω απ’ την Ακαδημίας. Ούτε την άλλη φορά που πρέπει να συμπέσαμε στο βιβλιοπωλείο στην Καρύτση.

Τις τελευταίες εβδομάδες κάθε φορά που έμπαινε στο σπίτι μετά τη δουλειά την έπιανε ένας πόνος, άλλοτε πιο ήπιος κι άλλοτε πιο έντονος, χαμηλά στην κοιλιά. Προσπαθούσε να συνδέσει την οξύτητα του με κάποια αιτία, ίσως διατροφική, δεν μπόρεσε όμως να εντοπίσει ένα μοτίβο ώστε να καταλήξει σε ένα ασφαλές συμπέρασμα.

Μια κότα, την ώρα που κλωσούσε τα αυγά της, άκουσε λυγμούς. Γύρισε δεξιά κι αριστερά το κεφάλι της αλλά δεν είδε κανέναν να κλαίει. Όταν οι λυγμοί δυνάμωσαν κι έγιναν αναφιλητά δεν άργησε να αντιληφθεί ότι μέσα στη φωλιά της θρηνούσε απαρηγόρητο ένα αυγό.

Τα πρόσεξε αμέσως∙ ήταν κάτι μεγάλα μπεζ ψάρια επίπεδα με ορθάνοιχτα μάτια και στόματα επίσης ανοιχτά, όπως όταν κάποιος προσπαθεί να ρουφήξει μια τελευταία γουλιά αέρα, στην αρχή είδε πέντε έξι, μετά συνειδητοποίησε πως τα ψάρια ήταν διάσπαρτα κατά μήκος ολόκληρης της ακτής…

Τον θείο τον έλεγαν Γιάννη και την θεία την έλεγαν Κυριακή. Τον θείο τον φώναζαν Τζόνι ή Καπετάνιο και την θεία Κούλα. Ο θείος και η θεία είχαν δυο γιούς, δίδυμους, τον Δημήτρη και τον Λουκά.

Ήθελες να ζήσεις απομονωμένη, γιατί σκεφτόσουν πώς να φτάσει κανείς τη ζεστή οικειότητα, αυτή την ύψιστη ευτυχία, όταν είναι τόσο εύκολο να φτάσει εκεί που έφτανες εσύ κάθε φορά, στη μέση δηλαδή ενός στενού αδιέξοδου δρόμου, όπως ακριβώς αυτός που κατέληξες…

«Κάθε λεπτό, περίπου 250 άνθρωποι γεννιούνται στον πλανήτη, και κάτι περισσότερο από 100 πεθαίνουν. Δε θυμάμαι που και πότε άκουσα πρώτη φορά αυτήν την πληροφορία – πρέπει να ήταν κάποια στιγμή στα σχολικά μου χρόνια.

Είναι πολλοί αυτοί που με θέλουν καθωσπρέπει. Να βηματίζω ανάμεσα σε διαδρόμους στητός, με τα καλά μου ρούχα στρωμένα σ’ ένα αψεγάδιαστο σώμα, μια καμπαρντίνα

Ο Σπυράκος, αδύνατος και γρήγορος, ο καλύτερος κολυμβητής μετά από μένα, κρατάει την ανάσα του πιο πολύ κάτω από το νερό, αλλά εγώ πάω πιο βαθιά, τόσο βαθιά που αλλάζει το χρώμα της επιφάνειας, γιατί γίνεται ταβάνι όσο εγώ κατεβαίνω να φέρω άμμο για να αποδείξω ότι έφτασα μέχρι κάτω.

Τα κεφάλια τους τα φυλάει στο συρτάρι σε ένα κουτάκι γαλάζιο. Χαρτονένιο. Είναι πάρα πολλά, άλλα γελάνε, άλλα έχουν θυμωμένα πρόσωπα. Άλλα είναι ξαφνιασμένα. Το κουτάκι το έχει από την βάφτιση του μικρού, του αρέσει να το κουνάει δίπλα στο αυτί του, τα κεφάλια από μέσα κροταλίζουν.

Ο ήλιος στρίβει πάνω στον ουρανό και πέφτει στη γη. Εκεί όπου πέφτει ο ήλιος όλα φωτίζονται, γίνονται εικόνες που βγαίνουν από το σκοτάδι και σε κατακτούν. Η δική μου κατάκτηση είναι εύκολη, έχει το σχήμα της νοσταλγίας.